زيارت اوّل حضرت زينب كبرى(عليها السلام)

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

اَلسَّلامُ عَلى آدَمَ صِفْوَةِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلى

سلام بر آدم، برگزيده خدا. سلام بر

نُوح نَبِيِّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلى اِبْراهيمَ خَليلِ اللهِ،

نوح، پيامبر خدا. سلام بر ابراهيم، خليلِ خدا.

اَلسَّلامُ عَلى مُوسى كَليمِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلى

سلام بر موسى، هم سخن خدا. سلام بر

عيسى رُوحِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يـا رَسُولَ اللهِ،

عيسى، روحِ خدا. سلام بر تو اى رسول خدا.

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يـا خَيْرَ خَلْقِ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ

سلام بر تو اى بهترين خلق خدا. سلام بر تو

يـا صَفِيَّ اللهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يـا مُحَمَّدَ بْنَ عَبْدِ

اى برگزيده خدا. سلام بر تو اى محمد بن عبدالله

اللهِ خـاتَمَ النَّبِيّينَ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَميرَ

خاتم پيامبران. سلام بر تو اى امير

«الزيارة المفجعة» - زيارت دوم حضرت زينب كبرى(عليها السلام)

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

سلام بر بانويى كه دلش از جاى كنده شد براى حسين

الْمَظْلُومِ الْعُرْيـانِ، الْمَطْرُوحِ عَلَى الثَّرى،

مظلوم كه باتنى برهنه بر خاك افتاده.

وَقـالَتْ بِصَوْت حَزين: بِاَبي مَنْ نَفْسي لَهُ

و (در آن حال) با صدايى غمگين گفت: پدرم به فداى كسى كه جانم به

الْفِداءُ، بِاَبِى الْمَهْمُومُ حَتّى قَضى، بِاَبِى

قربانش، پدرم به قربان آن كه با دلى پر اندوه از دنيا رفت، پدرم

الْعَطْشـانُ حَتّى مَضى، بِاَبي مَنْ شَيْبَتُهُ

فداى كسى كه لب تشنه شهيد شد پدرم به قربان كسى از محاسنش

تَقْطُرُ بِالدِّمـاءِ، اَلسَّلامُ عَلى مَنْ بَكَتْ عَلى

خون مى چكيد. سلام بر كسى كه گريست بر بدن

جَسَدِ اَخيهـا بَيْنَ الْقَتْلى، حَتّى بَكى

برادرش در ميان كشتگان تا آنجا كه از گريه او هر

لِبُكـائِهـا كُلُّ عَدُوّ وَصَديق، اَلسَّلامُ عَلى

دشمن و دوستى گريست سلام بر كسى

مَنْ تَكَفَّلَتْ وَاجْتَمَعَتْ في عَصْرِ

كه سر پرستى كرد و گرد آورد در عصر

عـاشُوراءَ بِبَنـاتِ رَسُولِ اللهِ وَاَطْفـالِ

عاشورا دخترانِ رسول خدا و كودكان

 در سال پنجم جمادی الاول سال ششم هجرت در شهر مدینه ، در خانه حضرت علی (ع) دختری بدنیا آمد که سالها بعد در تغییر مسیر تاریخ بشریت نقشی عظیم ایفا کرد. زینب (س) از مادري چون فاطمه زهرا (س) متولد شد و در دامان  آن بانوی بزرگ اسلام و پيامبر اسلام (ص) و حضرت علي (ع) پرورش يافت. يكي از سيره هاي عملي زندگي اين بانوي الهي، پرستاري و دست گيري از حال بيماران و درماندگان بود. اتفاقات سختي كه در طول حيات سراسر مرارت بار ايشان رخ داد،همچون بيماري مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسموميت برادر و بالاخره حادثه بزرگ كربلا، زينب را به عنوان الگوي پرستاران معرفي كرد و سالروز ولادتش، به عنوان روز پرستار برگزيده شد.

ایشان  پرستار بزرگ  كربلا بود اما آیا فقط پرستار بود ؟ ایشان  علاوه بر پرستاری ومراقبت از حضرت امام سجاد (ع) که درروز عاشورا به شدت بیمار بود ، تقويت روحيه مجروحان و خانواده شهيدان، رسيدگي به بازماندگان و كمك به اطفال را نیز بر عهده داشت .واینها کوچکترین مسئولیت حضرت زینب (س) بود .

در حماسه حسینی آن کسی که بیش از همه این درس را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید، خواهر بزرگوارش زینب سلام الله علیها بود. راستی که موضوع عجیبی است، زینب با آن عظمتی که از اول داشته است و آن عظمت را در دامن حضرت زهرا علیهاسلام و از تربیت علی علیه السلام بدست آورده بود، در عین حال زینب بعد از کربلا، با زینب قبل از کربلا متفاوت است، یعنی زینب بعد از کربلا یک شخصیت و عظمت بیشتری دارد.

ما می بینیم در شب عاشورا، زینب یکی دو نوبت حتی نمی تواند جلوی گریه اش را بگیرد، یکبار آنقدر گریه می کند که بر روی دامن حسین بیهوش می شود و حسین علیه السلام با صحبتهای خود زینب را آرام می کند. «لا یذهبن حلمک الشیطان؛ خواهر عزیزم! مبادا هوس شیطانی بر تو مسلط بشود و حلم را از تو برباید، صبر و تحمل را از تو برباید» (بحارالانوار، ج 45، صفحه 2 و ارشاد شیخ مفید، صفحه 232 و اعلام الوری ، صفحه 236).

 شيخ صدوق از بزرگان بنى هاشم و ديگران روايت مى كند:

چون امام سجاد عليه السلام و اهل بيت بر يزيد وارد شدند و سر امام حسين عليه السلام را آورده ، جلو يزيد در تشتى گذاشتند، با چوبى كه در دست داشت ، شروع كرد به زدن بر دندانهاى آن حضرت و اين اشعار را مى خواند: (لعبت هاشم بالملك ...)

"بنى هاشم با حكومت بازى كردند، نه خبرى آمده و نه وحيى نازل شه است .

كاش اجدادم كه در بدر شاهد بودند كه قوم خزرج از فرود آمدن تيغهاى تيز مى ناليدند، از خوشحالى چهره افروخته مى شدند و گفتند: اى يزيد! دستانت شل مباد!

كيفر بدر را داديم و بدرى ديگر آفريديم و حساب ، برابر شد.

از خندف نيستم اگر از فرزندان احمد، انتقام كارهايشان را نگيرم !"

چون زينب آن صحنه را ديد، گريبان چاك زد و با صدايى سوزناك صدا زد: " يا حسين ! اى حبيب پيامبر! اى فرزند مكه و منا! اى زاده فاطمه زهرا! اى پسر محمد مصطفى ! همه را گرياند."